Rekuperacja
Tradycyjne budownictwo stawia przed przyszłym użytkownikiem obraz domu z myślą o olbrzymim kredycie, który będzie podpierał tak budowę jak i późniejsze funkcjonowanie tego budynku. Ochrona przed zawilgoceniem stanowi główny problem do rozwiązania celem uniknięcia szkód. Najprostszym sposobem na wymianę powietrza w pomieszczeniach jest otwarcie okien, co jednak zawsze wiąże się z pewnymi niedogodnościami takimi jak olbrzymie straty energetyczne, nieprzyjemne przeciągi czy też szybkie wychładzanie się pomieszczeń.
Powstanie innowacyjnego projektu wraz z późniejszym jego wykonaniem w Darmstadt, Niemcy, w 1990 roku zrewolucjonizowało poglądy na temat budownictwa całkowicie przekreślając sens klasycznej bryły budynku zastępując go maksymalnie prostym kształtem o geometrycznej doskonałości. Sam zabieg odejścia od klasyki bryły okazał się tylko początkiem zmian, który zaowocował odkryciem rekuperacji w budownictwie.
Poszukując nowych technologii w budownictwie spojrzano na budynek jak na nieodłączną część w życiu człowieka, a następnie szukano podobieństw w naturze i naturalnych rozwiązań. Naukowcy zwrócili uwagę na zjawiska wdechu i wydechu - zimą, kiedy to istota żywa wytwarzająca ciepło z pokarmu, jako paliwa bierze oddech, nieodłączny element życia, a następnie wydycha cieplejsze powietrze wprost w zimne kończyny ogrzewając je. Wykorzystując energię już raz zużytą w postaci ogrzania nowego, świeżego powietrza, uzyskujemy ten sam efekt. Odnosząc się do znaczenia słowa rekuperacja według słownika języka polskiego jest to wykorzystywanie ciepła gazów odlotowych w przemyśle do celów grzewczych, bądź też dawniej: ponowne nabycie, odzyskanie czegoś.
Rekuperacja w budownictwie to złożony system, który aby funkcjonować musi współgrać z pozostałymi elementami koncepcji budynku energooszczędnego (bryłą, wykorzystaniem kierunków świata, instalacjami, termoizolacją oraz stolarką otworową). Podstawą jej działania jest wymiana powietrza za pośrednictwem zaawansowanej instalacji łączącej otoczenie zewnętrzne z wewnętrznym poprzez całkowite wyłączenie klasycznej wentylacji grawitacyjnej przez otwarte okna.
Instalacja rekuperacji składa się z następujących elementów:
Można również rozbudować system rekuperacji montując dodatkowe elementy takie jak np.:
Jak działa rekuperacja?
1. Instalacja wyposażona w wentylator zasysa świeże powietrze z zewnątrz budynku poprzez czerpnię, gdzie w długiej instalacji podziemnej następuje jego wstępne ogrzanie ciepłem geotermalnym w trakcie zimy, a ochłodzenie latem. Świeże powietrze zasysane jest z zewnątrz budynku poprzez czerpnię i przechodzi kanałami wentylacyjnymi do centrali wentylacyjnej z wymiennikiem ciepła, czyli do rekuperatora, gdzie podlega filtracji.
2. Równocześnie z pomieszczeń technicznych domu, czyli łazienek, WC, garderób oraz kuchni wyciągane jest powietrze zużyte, które również poprzez kanały wentylacyjne trafia do rekuperatora. Powietrze zużyte, nasycone zapachami i zawierające zwiększone stężenie dwutlenku węgla, przechodząc przez wymiennik ciepła w rekuperatorze, oddaje swoje ciepło powietrzu dostarczonemu z zewnątrz, nie mieszając się z nim, tylko mijając się w kanalikach wymiennika ciepła.
3. Następnie powietrze zużyte zostaje wyrzucane na zewnątrz budynku poprzez wyrzutnię.
4. Całość procesu sterowana jest komputerem, który jest dostosowany do naszych indywidualnych potrzeb bytowych.
Jakie są korzysći?
Wentylacja mechaniczna nawiewno-wywiewna z rekuperacją to system, który należy przewidzieć już w fazie projektowania budynku. Jest to wydatek niewiele zwiększający koszt powstania budynku, ale znacznie zmniejszający koszt jego utrzymania. Źródeł analizy finansowej zastosowania rekuperacji jest wiele. Wszystkie jednoznacznie wskazują niewątpliwy zysk. Niepoliczalnym czynnikiem, lecz o ogromnej wartości w całym równaniu budowy domu na resztę życia, jest niepodważalny komfort życia w domu, który wykorzystuje każdy nasz wydech by poprawić jakoś kolejnego wdechu.
